Phramongkolthepmuni (Sodh Candasaro) การปฏิบัติธรรมทำความเพียรอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน

Phramongkolthepmuni (Sodh Candasaro) 
Luang Pu Wat Paknam

“ ฉันเอง 2 คราว ไม่ได้ตายเถอะ นิ่ง พอถึงกำหนดเข้าก็ได้ ไม่ตายเสียที ”

หลวงปู่ท่านเป็นผู้ที่ทำอะไรทำจริง โดยเฉพาะเรื่องการปฏิบัติธรรมทำความเพียรอย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ซึ่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านได้ตรัสเทศน์สอนถึงความเพียรในการปฏิบัติธรรม ว่าให้พระภิกษุทั้งหลายเป็นผู้ไม่ประมาท ให้รีบทำความเพียร ดังที่มีพุทธพจน์ปรากฎหลายๆ ที่ อาทิเช่น

“ ความเพียรควรทำในวันนี้ ใครเล่าจะรู้ความตายแม้ในวันพรุ่งนี้
เพราะความผลัดเพี้ยนต่อมัจจุราช ผู้มีเสนาใหญ่ ย่อมไม่มีแก่เราทั้งหลาย ”
(ภัทเทกรัตตสูตร พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๖)
ซึ่งความเพียรในที่นี้คือ ปธาน 4
1. ความเพียรที่จะละชั่ว
2. เพียรสำรวมระวังไม่ให้ความชั่วเกิดขึ้นทั้งกาย วาจา ใจ
3. เพียรทำความดี
4. และเพียรรักษาความดี

ซึ่งความเพียรในการทำความดี ที่ถือว่าเป็นความดีสูงสุด
ที่มุ่งตรงต่อหนทางพระนิพพานมากที่สุด นั่นก็คือ “การปฏิบัติธรรม”
หรือ การเจริญสมาธิ (Meditation)
ภาวนา

(dmc.tv)
http://tinyurl.com/mw6cqwm

The knowledge of meditation practice along the Middle Way was lost 500 years after the Lord Buddha passed away into Nibbana (Nirvana). It was rediscovered in 1917 by the Great Master Phramongkolthepmuni (Luang Pu Wat Paknam), a very determined Buddhist monk, as he sat in the main chapel at Wat BoadBon in Bangkuvieng Sub-district, Nonthaburi Province, Thailand, on the full moon day of the tenth lunar month. At that time, he was 33 years old and had spent 11 years as an ordained monk. He made a whole-hearted resolution to himself that day, that unless he attained enlightenment as the Lord Buddha had done, he would not rise for any reason from meditation.